Bir erken çocukluk dönemi eğitim felsefesi olan Reggio Emilia yaklaşımı, adını İtalya’nın kuzeyindeki Reggio Emilia kasabasından alır. İtalyan anne ve babalar, baskıdan uzak, adil bir eğitim düzeni oluşturmak için yanıp tutuşuyorlardı. Reggio Emilia kasabası sakinleri el ele vererek, çocuklarına bir okul yapmaya giriştiler. Cesur ve kararlı topluluğun girişimini, Loris Malaguzzi (1920-1994) adındaki genç bir öğretmen de destekledi.
Sonradan bir okul sistemine dönüşen bu önemli eğitim hareketi neden Reggio Emilia kasabasında başladı? Çünkü kasabanın yer aldığı Emilia Romagna bölgesi tarım, ürün işleme, sendikalar, dernekler ve girişimcilik konusunda organize bir bölgeydi. Yani bölgenin işbirlikçi kültürü, el ele vererek yeni bir eğitim sistemi geliştirmenin arkasındaki gerçek güçtü. Bunun yanı sıra 1950’lerde doğum oranının yükselmesi ve güneyden gelen göçler de küçük çocuklar için okul ihtiyacı artırmayı gerekli hale getirmişti.
Loris Malaguzzi ve ailelerin yaptığı okullarda, geleneksel yapıları yıkan bir sistem oluşmaya başladı. Malaguzzi, klasik eğitimci ve psikiyatristlerden John Dewey, Jean Piaget, Lev Vygotsky, Bronfenbrenner, Bruner ve Gardner’den etkilenmişti. Öğretmenlikten istifa eden Malaguzzi, Roma Ulusal Araştırma Merkezi’nde psikoloji alanında çalışmalarını sürdürmeye başladı. Birbirinden değerli kaynakları, kendi görüşleriyle harmanladı, yerel kültürün değerleriyle birleştirdi ve çalışmalarıyla, çocuklara yönelik inovasyon yapmak isteyen tüm öğretmenlere öncülük etti.
1945’de anne baba hareketini destekleyen Malaguzzi, daha sonra da okulların belediye tarafından işletilmesini sağlamak üzere büyük emek harcadı. 1963 yılında, Malaguzzi’nin önderliğinde kurulan ilk anaokulu resmen kabul edildi. Bu okul (Scuola Robinson), hükümet tarafından devralındığı 1967 yılına kadar, bütünüyle anne-babalar tarafından işletildi. Ailelerin işlettiği okullar 1967’de Reggio Emilia Belediyesi tarafından yönetilmeye başlandı.
Belediye Destekli Okulların kurulması
1960’lı yıllarda İtalyan ekonomisi hızla büyüyordu. Tarım toplumundan endüstri toplumuna geçen İtalya’da, sosyal hizmetler ve güçlü sendikal sistemden dolayı işçi hakları önem kazanmaya başladı. İş gücüne katılan kadınların sayısı giderek arttı ve çalışan kadınlar çocuklarının bakımı için hükümetten destek istediler. 1968-71 yılları arasında eğitimde birçok kanun çıkarıldı. 3-6 yaş arasındaki çocuklara yönelik bağımsız okullar kanunu, 3 ay-3 yaş arası çocuklara yönelik kreşler kanunu.
Bu kanunlar Reggio Emilia gibi eğitime yatırım yapan ve merkezi sistemden çok daha hızlı gelişme sağlayan bölgesel gücü (belediyeleri) destekledi. 1970 yılında Reggio Emilia’daki okulların sayısı 19’a ulaştı. 3 ay-3 yaş arası çocuklara yönelik çocuk kreşleri de hızla çoğalmaya başladı. Loris Malaguzzi çevresine kendini eğitime adamış bir eğitimci grubunu toplamayı başardı. Yüksek kalitede eğitim programları düzenlenerek öğretmen yetiştirildi. Bu programlar hazırlanırken bilim adamları, sanatçılar, yazarlar ve daha birçok eğitimcinin görüşleri alındı. 1980 yılında Reggio Emilia sistemi, İtalya geneline ve tüm dünyaya hızla yayıldı.
Loris Malaguzzi erken çocukluk dönemine yönelik çalışma yapan eğitimcileri ve üniversite öğretim görevlilerini eğitime yönelik araştırma-geliştirme faaliyetlerini yürütmek üzere tek bir çatı altında (National Group for Work and Study on Infant Toddler Centers) birleştirdi. 1981’de çocuklarla birlikte oluşturulan çalışmaların bir arada sunulduğu ilk Reggio Emilia Sergisi açıldı. Toplumda büyük bir ilgiyle karşılanan sergi, İsveç’e de taşındı. Reggio Emilia Belediyesi 2003 yılından bu yana The Istituzione Scuole e Nidi d’Infanzia adlı bir ağ ile doğrudan ya da işbirliği ile Reggio Emilia okullarını yönetiyor. Toplum ve devlet el ele vermiş. Toplum bu işin sıkı takipçisi olmayı sürdürüyor böylelikle okulların toplumsal değerleri yansıtmaları garanti altına alınıyor.
Kaynak: Eğitimpedia / http://reggioalliance.org/narea/
Bir cevap yazın